Dankjewel Herman

Lieve Herman.

We zijn weer thuis na een fantastische reis van 3,5 maand. Wat hebben we veel gezien. Wat hebben we genoten van alle mooie dingen. Wat hebben we gelachen. Hoe fijn was het om al die tijd zo dicht bij elkaar te zijn. Ik wil je bedanken voor deze reis. Jij reed met auto en de sleurhut tussen alle Italiaanse weggebruikers door. Je laveerde, bedacht oplossingen en bracht ons veilig thuis. Na al die jaren ben jij nog steeds de liefde van mijn leven. En zoals ik al vaker heb gezegd:

Kom dan vullen we de glazen

en we drinken allebei

op een schitterende toekomst

die van jou en die van mij

op de prachtigste momenten

en het allerbeste plan

en we blijven steeds geloven

dat het altijd beter kan!

Kom dan vullen we de glazen

en we drinken allebei

op een schitterende toekomst

die van jou en die van mij.

Herman, ik hou van jou met mijn hele hart.

Dag 105. Weer thuis

Om 10 uur vanmorgen reden we weg uit Gerolstein. Voor die tijd nog her en der n babbel gemaakt. Dat is het leuke van een camping: makkelijk contact. Het eerste stuk tot de snelweg is altijd een mooi stuk. Glooiend landschap, de zon er oo, kortom een vakantiegevoel.

Onderweg hebben we twee keer een koffiepauze gehouden. Gewoon omdat we eigenlijk geen afscheid wilden nemen van deze periode. Maar om half 3 waren we dan echt thuis. Aan de voordeur hing een welkom thuis opa en oma van Milou met balonnen. Binnen lagen de welkom thuis kaarten en tekeningen van onze overbuur meisjes. Loes, Gis en Kim en Lenne en Suus: dankjewel. En ineens zagen we een prachtige bos rozen staan die onze buurtjes hadden neergezet. Lieve Henny en Wim, ongelooflijk fijn dat jullie voor de zoveelste keer op ons huis hebben willen passen. En dankjewel voor de mooie rozen. 3,5 maand lang hebben deze lieve schatten elke avond ons rolluik laten zaten, het s morgens omhoog gehaald, de post gesorteerd en de planten verzorgd. En dat is nu precies de reden dat we ze een verhuisverbod opleggen: waar haal je zulke lieve buren vandaan.

De eerste wasmachine draait en er zullen er nog wel 10 volgen. Dekens etc. We zitten nu in de tuin met een glaasje en hapje. Vanavond gaan we uit eten met Viv en Nick. Jazeker, we hebben ze wel degelijk gemist allemaal. Maar het was ook een prachtige reis.

Lieve vrienden familie. Dank jullie wel voor jullie support en enthousiaste berichten. Dit was zeker een belangrijk iets voor ons.

Dag allemaal, een dikke knuffel van ons.

Overpeinzingen van een langdurige vakantievierder

Overpeinzingen van een langdurige vakantievierder.

Vanavond is de laatste avond dat we “onderweg” op vakantie zijn. Morgenochtend pakken we voor de laatste keer in en zijn we ‘s avonds weer in Bemmel. Het is haast niet werkelijk. Gevoelsmatig zijn we iets van 2 of 3 weken geleden gestart. Ook al was dat 26 mei en dus bijna 3,5 maand geleden. En eigenlijk zitten we nog in de modus van “we kunnen en willen nog best wel 2 weken. Of 3. Of …“. De reden daarvoor is natuurlijk meervoudig. Enerzijds is het weer nog steeds fantastisch. Nog steeds iets van 28 C hier met zon overgoten dagen. Waarom zou je dan naar huis gaan? Anderzijds hebben we het natuurlijk (!!) ontzettend fijn met elkaar. We zijn iedere dag de hele dag dicht bij elkaar. We hebben mensen gesproken die zeiden: zie je Herman dan zie je Marieke en zie je Marieke, dan zie je Herman. En dat bevalt ons uitstekend. En we weten uit de ervaring van vorig jaar dat terug in het grote huis betekent dat je elkaar gaat missen. Omdat de een boven is, de ander in de tuin of boodschappen doen, etc. En dus zullen we dat nauwe intieme contact gaan missen. Het is niet zo dat we elkaar maar een paar keer per dag zullen zien, maar toch. Natuurlijk staan daar ook hele fijne zaken tegenover: we zien de kinderen weer, we zien de kleinkinderen weer. Dat is heel wat waard!! En we kunnen weer naar de moeder van Marieke.

En wat hebben we het dit jaar onvoorstelbare mazzel gehad met het weer. Nog meer dan vorig jaar. Je kunt wel proberen om het slechte weer te omzeilen, maar er is geen enkele garantie dat dat ook lukt. Slechts 4 dagen met iets van regen. En alle kleine (en grote) criminelen in Italië waren ons dit jaar ook goed gezind. Geen inbraak, geen valse beschuldigingen, geen aanrijdingen. Behoudens dan die boomtak tegen de luifel. Dus heel aangenaam zoals het hoort.

Marieke had al allerlei mensen van het thuisfront bedankt (zie de blog van dag 104 hieronder). Daar schaar ik mij heel graag achter. Maar de persoon die voor mij het allerbelangrijkste is geweest op deze reis is natuurlijk Marieke zelf. Altijd goed geluimd, altijd bereid om eten te koken (met glutenallergie is het lastig ergens te eten) en gewoon omdat ze er is! Zonder haar had ik dit niet gedaan en zou het zeker niet zo’n geweldig succes zijn geweest. Marieke: ik hou zielsveel van je. En doen we het volgend jaar nog een keer?

Lees ook ons blog van dag 104. Die staat hieronder!!!!!!!

Dag 104, de laatste vakantiedag

Onze laatste vakantiedag. Tja, we sliepen lekker uit, speelden gezellig de woordspelletjes die we op internet doen in bed en besloten vervolgens te doen alsof we actief wilden worden. Na het ontbijt de boodschapjes gehaald en daarna aan de wandel gegaan. Omdat de blaren op mijn voet en Herman zijn knie niet meewerkten zijn we na 8 km stiekem, lekker illegaal, bij een pad vindersonderkomen gaan zitten. Schitterend uitzicht en er stonden prima stoeltjes buiten. Wat een luxe. Daar hebben we onze koffie gedronken en boterhammetjes gegeten en lekker zitten suffen. Totdat we ineens weer een aanval van werkdrift kregen. Gewoon weer een of ander waanidee van " we moeten...." Enz. Ik ben er nog steeds niet achter wat we zo nodig moesten doen.

We hebben in elk geval lekker van de plaat gegeten met ons schitterende uitzicht en genoten( en genieten) van onze laatste avond hier.

Morgenochtend vertrekken we in alle rust. Vermoedelijk zijn we tegen 5 uur thuis en daarna gaan we fijn uit eten.

Lieve mensen, we hebben een fantastische reis gehad. In 3,5 maand 4 dagen waarop n beetje regen viel. We zaten in de luxe positie alle noodweer en regen te omzeilen en onze plannen regelmatig bij te stellen. Natuurlijk hebben we veel aan onze kinderen en kleinkinderen gedacht. Gelukkig is er internet. Zo konden we de reis van onze oudste kleindochter en haar diploma uitreiking meemaken via internet. Ze ging met haar mama naar Thailand. We zijn heel trots op Mare. Daarnaast zijn er de twee kleintjes: Milou en Guus. We zagen ze op fotoos, filmpjes en met facetimen. En dan Janneke. Ik weet dat Janneke het heel moeilijk vindt als wij zo lang weg zijn. Maar ook Janneke sprak ik elke dag via whatsapp en soms met facetimen. Jann, mama is in aantocht meidje!

Onze lieve buren Henny en Wim hebben al die weken de luiken laten zakken en weer opgehaald, de post opgepakt en de planten begoten. Jullie begrijpen: wij geven deze buren nooit toestemming om te verhuizen! De liefste buurtjes ooit. Bas en Nien, Viv en Nick, ook jullie bedankt voor de zorg voor huis en tuin .

Billy Bond, onze zwager, en Mien onze lieve vriendin. Wat waren ze samen met ons enthousiast. En Alie, we gaan weer gezellig eten he. We bedanken iedereen die met ons meeleefde.

Dag allemaal, slaap lekker en tot morgen.

Dag 103. Toch aan de wandel

Mijn kaak hield zich rustig vannacht. Blijft de vraag of het een stiekeme ontsteking is die daar groeit of dat het aanvalletjes van angina pectoris zijn. Het gevolg was dat we vanmorgen besloten aan de wandel te gaan. Een route die we al vaker liepen. Door bossen en weilanden. Deels schaduw, deels zon. Ruim 11 km. Het leuke is dat we, ondanks dat we 3,5 maand niet hebben gelopen, dit moeiteloos liepen ondanks de hier en daar flinke stijgingen en dalingen. Ik hoop dat het lukt een foto van de route te plaatsen. Waar we gisteren een olifantsrups zagen, zagen we vandaag een hazelworm. Soort slangetje. Ik probeer mezelf het prgramma van Komoot eigen te maken, maar ben te krenterig om daar geld in te investeren. Ik wil een route vastgelegd hebben voor mezelf. Punt. En die route wilde ik hier graag laten zien.

Na de wandeling zijn we even op de camping geweest om vervolgens op jacht te gaan naar blarenpleisters. Ja natuurlijk grossieren we daarin, maar eh....die blarenpleisters die we hebben, liggen toevallig allemaal in Bemmel.

En toen we eindelijk konden gaan zitten hebben we een rose frizzante uitgeprobeerd. Niet omdat wij dat zo graag wilden, maar omdat we dachten dat een van onze onze bloedjes dit wellicht lekker zou vinden (vies hoor Viv, niet drinken).Voor de zekerheid nemen we een paar flessen mee...

Morgen is onze allerlaatste dag. We gaan nog een keer lopen. Wel hopen we deze winter nog een keer bij Anneliese te kunnen logeren om hier een winterwandeling te kunnen maken. Ondanks al het mooie dat we hebben gezien staat 1 ding als een paal boven water: wij houden van de Eifel

Slaap lekker allemaal en tot morgen. En nu de link naar onze wandeling:

https://www.komoot.nl/tour/1294134169?ref=avs&share_token=adl03vejDDJNMxMO3iOS6MHD3mibW6nW8uZkyqi4ANmuS4TN2Q

Dag 102. Wandelen in de Eifel

Daar zijn we dan weer: in onze vertrouwde Eifel. Met prachtig weer. Het kan niet mooier na zo’n reis. En het moet ook gezegd worden dat het een verademing is om zulke perfect schoongehouden douches en wc’s op een camping tegen te komen. Op geen enkele textiel-camping de afgelopen 3 maanden was het zo schoon. Alsof ze vorige week gebouwd zijn.

Vanmorgen rustig opgestaan en met prachtig uitzicht ontbeten. We gaan wandelen vandaag. We hadden het plan om heel vroeg te starten, maar het is al september. Dat merk je hier. Alles was nat door de dauw en het was ook gewoon nog kil. Daar kun je je op kleden, maar ‘s middags zou het 24 C worden en dan moet die kleding weer uit en dat moet je dan allemaal meeslepen. Dus dan maar eerst boodschappen doen. Sushi voor het avondeten en nog wat dingetjes.

Omdat Herman de wandelkaarten van de Eifel niet had ingepakt zijn we dus niet op kaart gaan lopen maar op het geheugen van Herman en Google maps. Dat ging prima. En wat vonden we het heerlijk om hier weer te zijn. Prachtige vergezichten, stilte, mooie bossen en velden. Ondanks het feit dat we de afgelopen 3 maanden niet of nauwelijks hebben gelopen ging het allemaal heel soepel. We hebben wel van elk bankje gebruik gemaakt om te genieten van de rust en de uitzichten. Uiteindelijk maar iets van 8,7 km gelopen. Is niet zoveel, maar met ongetrainde benen is dat wel verstandig.

Terug op de camping zijn we lekker gaan zitten genieten van het uitzicht hier. Onder het genot van water, want het was ons nog te vroeg voor wijn.

Er is echter wel een probleem opgedoemd waardoor wij wellicht onze vakantie hier morgen stopzetten. Marieke heeft kiespijn gekregen. Dat is heel vervelend voor haar. Wanneer dat doorzet moeten we een tandarts bezoeken. Hier of in NL. De uitkomst daarvan zullen jullie morgen lezen.

Voor nu: welterusten allemaal.

Dag 101. Dag Zuid Europa, hallo Duitsland

Na een voor mij zeer slechte nacht, vertrokken we om 9 uur van de camping in Frankrijk. Prima camping, zeker voor herhaling vatbaar MITS de krijsende buurvrouw daar dan weg blijft. Zonder gekheid: de camping lag bij een stadje dat we graag nader hadden bekeken. Wellicht n volgende keer.

De reis verliep voorspoedig. Na zo'n drie kwartier fraaie binnenwegen belandden we op de snelweg. Daar viel ik in slaap en Herman denderde door. Toen ik wakker werd zijn we aan de kant gegaan voor koffie en wat eten, waarna we onze weg vervolgden. Tja, en toen kwamen we bij Luxemburg aan. En wat is daar nu zo goedkoop???????jaaaaaaa, de Diesel. Dus: Krent&Co gingen keurig in de rij staan om de tank vol te gooien. Darrna reden we Luxemburg in,maar pas vlak voor de grens met Duitsland was er een rustplek voor een tweede kop koffie en boterham.

We reden goed gevoed verder en ik viel opnieuw in slaap. Niet verkeerd want de afgelopen 4 nachten heb ik het met een totaal aan 16 uur( hooguit) slaap moeten doen. En dat heeft een enorme impact op de Meniere bij mij. Rond half 4 waren we in Gerolstein en op deze camping zijn we bekend. Nee, niet zo bekend dat we handtekeningen staan uit te delen, maar we zijn hier vaker geweest. We staat op een prachtige plek en het weer is schitterend. De Eifel heeft onze grote liefde en we staan hier tot donderdagochtend. En dan .... komen we echt nasr huis.

Slaap lekker allemaal, tot morgen.

Dag 100. Richting terug naar huis.

Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan voor ons doen. Niet eens door de wekker maar gewoon omdat we wakker werden. Om 7 uur. We moeten vandaag iets van 400 km rijden. Met max 80 op de teller is dat dus zeker 5 uur rijden, maar reken op 5,5 tot 6 met daarbovenop nog de nodige pauzes. Dus we hebben de tijd hard nodig. Om 9:00 reden we weg. Het was prachtig weer en we hebben een laatste afscheidsfoto genomen van de Mt Blanc. Geen wolkje te bekennen. De weg was zeer goed berijdbaar. Heel veel beter dan die Italiaanse wegen met hun gaten en kuilen. We hadden wel een leuk gedeelte in de 4-baansweg vanaf Chamonix: een gedeelte waar vrachtwagens en auto’s met caravans maximaal 25 km mochten rijden. Uitermate slingerend en sterk afdalend. Die snelheid was beslist noodzakelijk.

Verder was de route en de rit heel mooi en allemaal tolweg. Dus prima te rijden en heerlijk rustig. Om half 4 waren we op de geplande camping. De camping wordt overduidelijk gebruikt door Nederlanders als tussenstop op doorreis. Vrijwel alles is NL en er kwamen achter elkaar nieuwe mensen binnen. Gelukkig waren wij vrij vroeg en konden we een goede plek uitzoeken.

Hoe gelukkig dat was bleek al snel. Toen we ons geïnstalleerd hadden gingen we even op jacht naar tandpasta. Misschien 20 minuten later waren we terug en stond er een file van caravans op de smalle weg voor de poort van de camping. Na even langs de file te zijn gelopen, kwamen we tot de ontdekking dat er een grote caravan met auto dusdanig stupide stond geparkeerd voor de ingang dat geen hond er langs kon. Wij waren echter met enkel een auto en Herman is half in de berm rijdend de hele file gepasseerd. Vanaf onze luie stoelen met een glas wijn hadden we het volle zicht op alle nieuw komende gasten.... We hebben een prima plekje, want morgenvroeg moet die hele meute er ook weer uit

Daarna werd het zoals altijd: douchen, Marieke die het eten klaarmaakte en Herman die zat te knikkebollen. En na het eten opruimen, afwassen enz enz.

Morgen weer vroeg op en door naar de Eifel. Slaap lekker allemaal.