Overpeinzingen van een langdurige vakantievierder.

Vanavond is de laatste avond dat we “onderweg” op vakantie zijn. Morgenochtend pakken we voor de laatste keer in en zijn we ‘s avonds weer in Bemmel. Het is haast niet werkelijk. Gevoelsmatig zijn we iets van 2 of 3 weken geleden gestart. Ook al was dat 26 mei en dus bijna 3,5 maand geleden. En eigenlijk zitten we nog in de modus van “we kunnen en willen nog best wel 2 weken. Of 3. Of …“. De reden daarvoor is natuurlijk meervoudig. Enerzijds is het weer nog steeds fantastisch. Nog steeds iets van 28 C hier met zon overgoten dagen. Waarom zou je dan naar huis gaan? Anderzijds hebben we het natuurlijk (!!) ontzettend fijn met elkaar. We zijn iedere dag de hele dag dicht bij elkaar. We hebben mensen gesproken die zeiden: zie je Herman dan zie je Marieke en zie je Marieke, dan zie je Herman. En dat bevalt ons uitstekend. En we weten uit de ervaring van vorig jaar dat terug in het grote huis betekent dat je elkaar gaat missen. Omdat de een boven is, de ander in de tuin of boodschappen doen, etc. En dus zullen we dat nauwe intieme contact gaan missen. Het is niet zo dat we elkaar maar een paar keer per dag zullen zien, maar toch. Natuurlijk staan daar ook hele fijne zaken tegenover: we zien de kinderen weer, we zien de kleinkinderen weer. Dat is heel wat waard!! En we kunnen weer naar de moeder van Marieke.

En wat hebben we het dit jaar onvoorstelbare mazzel gehad met het weer. Nog meer dan vorig jaar. Je kunt wel proberen om het slechte weer te omzeilen, maar er is geen enkele garantie dat dat ook lukt. Slechts 4 dagen met iets van regen. En alle kleine (en grote) criminelen in Italië waren ons dit jaar ook goed gezind. Geen inbraak, geen valse beschuldigingen, geen aanrijdingen. Behoudens dan die boomtak tegen de luifel. Dus heel aangenaam zoals het hoort.

Marieke had al allerlei mensen van het thuisfront bedankt (zie de blog van dag 104 hieronder). Daar schaar ik mij heel graag achter. Maar de persoon die voor mij het allerbelangrijkste is geweest op deze reis is natuurlijk Marieke zelf. Altijd goed geluimd, altijd bereid om eten te koken (met glutenallergie is het lastig ergens te eten) en gewoon omdat ze er is! Zonder haar had ik dit niet gedaan en zou het zeker niet zo’n geweldig succes zijn geweest. Marieke: ik hou zielsveel van je. En doen we het volgend jaar nog een keer?

Lees ook ons blog van dag 104. Die staat hieronder!!!!!!!