Vandaag was een rustdag. Kwart voor tien stonden we op. Tijdens het ontbijt zagen we dat onze nieuwe overburen, die een halve etage lager zitten dan wij, de hele etage daar annexeerde. Er stond al een caravan van iemand anders die blijkbaar momenteel afwezig is. Vooral even afwezig blijven dachten wij. Het is, denken wij, een familie of een paar bevriende stellen. Mozes wat n troep slepen die mee. Het volgende bericht is dan ook speciaal aan onze lieve nazaatjes gericht: lieve kinderen, het kan altijd erger.....veel erger...wees blij dat wij geen Italianen zijn. Want datgene wat wij meeslepen( of bewaren weigeren weg te gooien) valt absoluut in het niet bij onze Italiaanse medemens.

Enfin, behalve dat hele platform annexeren, blokkeerden ze ook de trap naar beneden door er bedden voor te zetten. Die trap loopt van " piano" naar "piano" en zo kom je op prettige wijze beneden of omhoog. Het alternatief zijn uiterst stijle hellingen. Daarnaast zijn ze ook bedoeld als vluchtweg bij calamiteiten. Helaas was dit alles niet doorgedrongen tot de nieuwe gasten. Herman hield het simpel! Hij stond op, liep het eerste trapje af en op hun " piano" stapte hij naar de bedjes om ze met een ferme beweging opzij te zetten. Er werd gezwegen.....Ze waren beslist verbijsterd door zulk asociaal gedrag als Herman vertoonde. Zoiets doe je toch niet, laat je medemens toch zijn egocentrische gedrag botvieren. Enfin, die bedjes stonden er in no time weer. Later werden ze vervangen door een waslijn vol wasgoed...Herman zei niets maar liep er dwars doorheen. Uiteindelijk wilden we samen muntjes halen dus ik hobbelde voorop. Nu was er een tafel grotendeels voor de trap gezet. De man wees op een opening maar ik, de stakker die een leuning nodig heeft, tutte net zo lang( lekker moeilijk doen) tot die vent begreep wat het probleem was: opoe heeft een leuning nodig. Bij terugkomst was de tafel n stuk opzij gezet maar hing er voor de trap naar onze " piano" een lading wasgoed! Ik zag dat er een vrouw achter stond en kon het niet laten ik stak mijn hoofd tussen het wasgoed door en zei " boeeee". Mevrouw had humor en begreep de hint. Excuses. Zo is het leven op deze camping. Een ander had zijn jeep zo neergezet dat de bumper van onze auto schade opliep als we er langs moesten. Briefje onder zijn ruitenwisser bleek te helpen. Hij verplaatste de kar. We staan hier tussen de auto's, het is net een parkeerplaats met tenten en caravans er tussen. Maar t malle is, dat om 11 uur iedereen zijn waffel houdt, geen harde muziek draait en niemand ladderzat over de camping zwiert. Ook overdag verga je niet van de herrie.

Vanavond zijn we nog een keer uit eten geweest. Op de heenweg dreigde een auto die geen voorrang had met grote snelheid op ons in te rijden. Herman stond meteen op zijn claxon en heeft er weer 100 grijze haren bij. Totaal geschift hier. Het restaurant was weer gezellig vol en we hebben lekker gegeten. Naast ons zaten zes bejaarden( van onze leeftijd) reuze gezellig te eten en ik bood aan n foto te maken. Toen wij weggingen, ze hadden inmiddels n goede slok op en de stemming zat er in, vroeg ik de eigenaar van de telefoon nogmaals om zijn gsm om nog wat fotoos van ze te maken. Dat werd gewaardeerd en vervolgens, terwijl Herman stond af te rekenen, moest ik mijn glas bijhouden en even proosten met ze. Nou, kom maar op met die slok. We hadden samen al een fles soldaat gemaakt dus een paar slokken rode wijn kon ook nog wel. Kortom: het was een reuze gezellige avond.

Morgen vertrekken we naar Marzabotto. 200 km rijden, dus dat wordt om half 8 opstaan. Maar daar in Marzabotto blijven we wel 10 dagen op de camping van Jasper en Ilana staan. En dat is een enorme fijne plek.