We hebben het gedaan! Vandaag! En.....het is zowaar gelukt. Op onze leeftijd kostte het wat moeite af en toe,maar we hebben het gedaan. Een bergwandeling maken bedoel ik. Ruim 7,5 km lang. Volgens het verhaal was het appeltje/eitje, niveau "gemakkelijk", maar dat is ongetwijfeld geschreven of bepaald door een doorgewinterde bergfanaat.

Het feest begon direct bij aanvang en ik had 5 minuten later al fikse spijt dat ik zo stom was geweest hier in te tuinen. Ik had het notabene zelf opgedoken op internet. Probleem was dat omkeren en afdalen helemaal een drama zou worden. Ik zal jullie de details besparen, maar de KNO arts heeft mij met klem dit soort acties afgeraden. Met een slecht evenwicht en de ziekte van Meniere moet je dit soort acties niet willen. We zijn dus doorgelopen,maar ik zeker niet met vreugde.

De trip begon dus met een soort van rotstrap met balken voor elke "trede". De treden waren te hoog,dus dat was meteen een dingetje. Ik ging er vanuit dat het snel zou veranderen. Dat klopte! De trap ging over in een pad vol stenen, groot en klein en rotsen, en na 10 meter zag ik in dat dit de misser van het jaar was. Het is dus gelukt dat pad af te lopen want omkeren zou niet lukken bij mij. We kwamen vervolgens op een soortgelijk pad maar dan redelijk recht, alleen.....links was er niets meer en rechts de berg.Toen het smalle pad met links de afgrond en een en al steen breder werd, was ik eigenlijk al helemaal klaar met deze wandeling. De Meniere liet zich spreken en wat had ik de pest in. Enfin, de rest van de paden waren een stuk beter, af en toe weer stijl en stenig, maar op zich te doen. De temperatuur was iets van 24 graden, maar in de brandende zon voelde dat zeer warm. Na twee uur doorhobbelen bereikten we ons startpunt. Nooit meer zal ik hier in tuinen . Voor alle duidelijkheid: dit was MIJN ervaring, Herman heeft geen problemen met dit soort paden. Hij ondersteunde, pepte op en hield de moed er bij mij in. Dat laatste lukte me trouwens toch wel toen de paden meer begaanbaar werden voor mij.

Na deze verkwikkende onderneming zijn we gaan boodschapperen. Ergens n kop koffie, zat in onze tas, nuttigen was er niet bij. Nergens een plekje om even te zitten. Uiteindelijk hebben we dus onze koffie op de camping gedronken. Blijft wel het verhaal dat de omgeving prachtig is.

Voorts was ons regen beloofd voor vandaag. Herman sleepte dus de hele weg twee poncho's van elk 100 gram met zich mee. Voor Jan Doedel dus, de belofte werd niet nagekomen. Terug op de camping was er wel een hele zwarte wolk( lelijk kleurtje hoor) boven ons en stak er ineens een harde wind op. Er klonk wat gerommel en.....dat was blijkbaar de bui. De regen vergat te vallen. Dus we hebben lekker buiten gezeten met n glaasje en n boek en buiten gegeten.

Morgen vertrekken we naar Esanatoglia voor 5 nachten. Iets van 75 km hier vandaan. Weer een mooie omgeving,maar ik hoed me voor aanbevolen wandeltochten.

Maar toch: we hebben het gedaan!