Gisterenavond kregen we even de volle laag. Onweer, bliksem, harde regen en wind. De camping was in rep en roer, dwz de mensen. Wij trokken ons snel terug in de caravan, maar de jongelui naast ons moesten wel het nodige "regelen". Die hebben uiteindelijk vannacht in de kantine geslapen begreep ik.

We hadden mazzel vanmorgen: het was droog toen we gingen opruimen en inladen. Om kwart over 9 reden we weg, maar niet zonder eerst een sierwieldop van de caravan afgereden te hebben. De paden op alle campings zijn buitengewoon smal. Om er met een caravan overheen te kunnen, de vlijmscherpe bochten te nemen, vergt de nodige rijvaardigheid en soms gaat het dus gewoon mis. Maar iemand kwam heel vriendelijk hardlopend de wieldop brengen.De wegen in het Park d'Abbrizzo waren onverwacht perfect geasfalteerd. Maar de wegen die we later reden, en waarvan we verwachtten dat ze goed zouden zijn omdat het tolwegen waren, hadden geen last van kuilloos en glad asfalt. Dus hobbel de hobbel.

Ergens op een enorme parkeerplaats hebben we koffie gedronken en later nogmaals. Het eerste deel van de rit was prachtig. Door het Park d'Abbruzzo. Deel twee, de tolweg, was saai. Van de tolweg af moesten we weer de bergen in. Ontroerend zo enthousiast als de Italianen soms kunnen zijn. Al snel hadden we weer vrienden gemaakt op de weg in de vorm van een hele rij volgers. Het aardige is dat er soms eentje luid toeterend afscheid neemt als hij wat sneller door wil. Ze kunnen dan ook heel vriendelijk zwaaien:):):)

Toen de camping in zicht kwam zijn we in een dorpje aan de kant gegaan. Herman kon zijn ogen niet meer openhouden en we konden toch pas na 4 uur de camping op.

Het gebied waar we nu staan heet Parc Nazionale dei Monti Sibillini. Ook een prachtig park hebben we begrepen. We hebben de caravan ook droog kunnen opzetten. De camping is prima. Er staan drie campers en wij! De badkamers, afwasplek etc. alles is perfect (zie foto’s).

In dit gebied is in 2016 een aardbeving geweest. Ik kan me de afschuwelijke beelden, de wanhoop en het verdriet van de bevolking nog goed herinneren. Dat komt mede omdat een van mijn vriendinnen van Italiaanse afkomst is en ik bang was dat haar familie betrokken was. Uit deze puinhoop is wel iets moois ontstaan. De dunne laag aarde die alles heeft overdekt is nog warm. En in het voorjaar resulteert dit in prachtige bloemenvelden. Ik heb een paar foto's van internet gehaald hiervan.

Morgen gaan we wat rondkijken hier.

We hebben iets te vroeg gejuicht. Er arriveren net een paar auto's met een groep zeer druk en luidruchtig pratende Italianen. Echt, ze kletsen 5 kwartier in 1 uur. En zo te zien.......gaan ze vlakbij ons staan. Dag rust.