We zitten hier op een camping die eigenlijk alleen door Italianen wordt bewoond. Zoals we al eerder hebben beschreven, in diverse dagelijkse blogs en ook vorig jaar, zijn Italianen vooral en voornamelijk met zichzelf bezig. Dat uit zich op velerlei wijzen. Op de weg: ik wil passeren dus passeer ik, en jij moet maar uitwijken. Op het strand: ik wil hier mijn parasol neerzetten en dat jij daar toevallig een halve meter vandaan zit is jammer voor jou en oh ja: de rest van van 10-leden-familie komt ook nog. Dit laatste schouwspel speelde zich af een eindje voor ons op het strand. Haast vermakelijk wanneer het niet zo asociaal was. Maar dus ook op de camping: ik wil harde muziek en of jij dat nu leuk vindt of niet dat zal mij mijn r… roesten. Dat gebeurde dus gisteravond schuin achter ons. Wat moet je er mee! De muziekofiel vertellen dat wij dat niet fijn vinden is een optie. Maar doe je toch niet zo snel. Gelukkig was het na een uur of zo over. Hopelijk een 1-malige happening. Vandaag zijn we na de dagelijkse beslommeringen voor de verandering boodschappen gaan doen. Want ja, er moet natuurlijk wel een huishouden draaiend worden gehouden. Daarna nog een was gedraaid en toen weer heerlijk naar het strand.

De camping waar we zitten heeft een prachtige boom-begroeiing. Maar in de verre omgeving hier is het hier zeer dor. En echt dor. Volgens ons is het hier over 30 jaar of zo woestijn geworden. Erg deprimerend. Zie een aantal foto’s. Verder is het hier onwaarschijnlijk vuil langs de wegen. Alles wordt hier kennelijk uit de auto gekiept. Het resultaat is uiterst bedroevend. Ontelbare plastic flessen, echt giga veel, papier, blikjes, complete vuilniszakken met inhoud, matrassen, verpakking van van alles, enz enz. Dieptriest! En uiterst deprimerend want er wordt geen enkele poging gedaan om het op te ruimen of om het te stoppen. Dit wordt alleen maar meer. En dat in schril contrast met deze camping waar alles zeer keurig en zonder afval is.

Maar goed, we hebben toch genoten van het strand. Er was veel wind vandaag. Dus best wel stevige golven. Bij de supermarkt hebben we ook sushi gehaald. Dus hebben we dat heerlijk gegeten onder het genot van een glas prosecco. En nu zitten we buiten. En wat gebeurt er: jawel, de muziekofiel meent weer de halve camping van zijn muziekkeuze te laten genieten. Dit was ons een stap te ver. Veel te ver. Dus Herman is naar de receptie getogen om daar zijn ongenoegen te uiten in het Duits/Engels. Want dat Italiaans wil nog niet echt vlotten. Gelukkig waren ze daar toch wel gevoelig voor de klacht. Dus 2 minuten later was het uit met de muziekpret. Pfff. Rust. Alleen stikt het hier van de muggen. Das minder.

Morgen verkassen wij naar een camping in het binnenland. Deze camping ligt op 1100 m. Dus daar is het een stuk koeler. Vooral ‘s nachts. Gelukkig. Morgen dus weer vroeg opstaan.