4.30 uur vanmorgen. Je leest het goed! Dat was de tijd waarop bij ons twee vrolijke muziekjes de nieuwe dag aankondigden. De nieuwe dag die we expres zo vroeg van start lieten gaan i.v.m. onze geplande rit door Sorrento. Om de sleurhut door het centrum te kunnen rijden was er maar 1 oplossing: dit doen voordat alle scootergladiolen ontwaakt waren. Toen we op punt van vertrek stonden om tien voor zes, zaten onze Duitse achterburen reeds hun eerste peuk weg te paffen. Ze waren vol bewondering voor ons plan, helemaal omdat zij de vorige dag te horen hadden gekregen dat uitrijden pas vanaf 7 uur kon. Wel, ons was gezegd dat je kon vertrekken wanneer je wilde en wij waren allebei zeer vastbesloten in deze onze zin te krijgen. De beide Duitse gezinnen achter ons hadden sleurhutten die een formaat groter waren dan de onze en ook zij zagen het bijzonder somber in om daar na 7 uur 's morgens mee via Sorrento richting Napoli te moeten karren.

Bij de poort stond de wacht. Ik stapte uit, liet onze campingpas zien die hij moest innemen en bedankte hem uitbundig voor de genoten gastvrijheid. En of hij nou maar zo vriendelijk wilde zijn de poort voor ons te openen. De man nam t pasje in, bleef even weg en zei dat het goed was. Maar ja, de helft van de poort stond open dus daar kon Herman de straat niet van zien( en het aankomend verkeer). Ik bedankte de man nogmaals voor de gastvrijheid en jawel, hij was zelfs bereid de poort geheel te openen en het eventuele verkeer voor ons te regelen. De lieverd. Later ontdekten we dat hij ons 10 euro had moeten terugbetalen voor dat snertpasje:):):)

Daar waar we van de week 1 uur en 3 kwartier over 27 km deden, waren we nu reeds na drie kwartier Napoli voorbij. Onderweg hebben we twee keer koffie gedronken en om 12 uur reden we de camping bij Manfredonia op.

Onderweg was het landschap wisselend. In eerste instantie groen, erg groen. Een prachtige middenberm van diverse kleuren oleanders. Wel was er overal bebouwing. Flinke stadjes en ook overal houtskoolstokerijtjes. Fijn met die hitte. Maar het landschap veranderde naarmate we de oostkust naderden. Minder bebouwing, steeds meer bruin dan groen en opvallend: steeds meer troep( lees plastic en opengescheurde vuilniszakken) in de bermen. Veel enorme cactuskwekerijen, waar de cactusvruchten aangroeien. De camping uiteindelijk blijkt in een gebied te liggen dat over 30 jaar woestijn zal zijn ( denken wij). Maar.....hij ligt aan een heel mooi strand. De twee eigenaren, of het nou broers zijn of vader en zoon is vaag, hebben het hier prima geregeld. De camping is heel stil! En dat terwijl er vooral Italianen op bivakkeren. Je loopt vanaf de camping naar het strand. Hier kunnen, tegen betaling, ook daggasten komen. Er zijn daarvoor douches,toiletten en een parkeerterrein gerealiseerd. Als je het strand opkomt loopt er een pad van grote tegels naar de zee! Geweldig. Voor 8 euro kunnen wij voor een hele dag een paar bedjes en parasol huren. Geweldig toch. Het is de Adriatische zee en we zien in de verte Manfredonia liggen.

Ja natuurlijk zijn we naar het strand gedraafd na onze siësta en het bezoek aan de supermarkt. Maar dat strand is dus helemaal top. Het water was warm. Vermoedelijk 34/35graden. Maar er stond een stevig windje en dat maakte het helemaal top!

Het bezoek aan de supermarkt was overigens ook buitengewoon lachwekkend. We hadden namelijk onze boodschappen in de kar en voor de enige geopende kassa stonden 3 mensen met flink gevulde karren. We gingen als nr 4 in de rij staan,om met lede ogen toe te kijken hoe er geouwehoerd werd en hoe mensen eerst stuk voor stuk hun zooi gaan inpakken alvorens te betalen. Wij vonden dit redelijk asociaal gedrag, omdat je onnodig tijd incasseert van andere mensen. Maar goed, ineens zag Herman dat er ook zelfscan kassa's waren. 4 stuks notabene en....daar stond geen mens. Dus: hopla, kar naar de zelfscan en aan de slag. En jawel, wat ik verwachtte gebeurde: een paniekerige winkelmevrouw tikte hard op n ruit dat dit niet mocht! Wij domme buitenlanders begrepen het niet:):):)zelfscan stond er in koeienletters boven. Nee, fout! De winkelmevrouw bediende de zelfscan voor de klanten.......huh??????o, wij niet begrijpen, wij niet verstaan. En jawel, de mevrouw scande onze boodschappen en toen, daar komt het woord " zelf" natuurlijk vandaan, mochten WIJ afrekenen. Daarna liepen we stralend de winkel uit. Achterom kijkende naar het rijtje mensen bij die andere kassa dat alleen maar langer werd en niet op schoot:):):):)

En zo zaten we we dus vanavond aan de sushi met een glas wijn en het vaste voornemen de komende dagen streng toezicht te gaan houden op het strand hier. We hebben helaas geen tijd om spannende stadjes met scootergladiolen te bezoeken, wij liggen aan het strand met n boek en kan koffie.