Om 9 uur vertrokken we richting de nieuwe camping bij Sorrento. Het was 329 km rijden. Ineens,tijdens het rijden, gaf de navigatie aan dat we moesten omrijden via Firenze.....een omrijden van 2,5 uur. Volgens de navigatie was de A1 afgesloten. Herman was eigenwijs en terecht naar bleek . Niets aan de hand, afgezien van alle brokkenpiloten om ons heen. De A1 was een tolweg dus goed asfalt. En goed asfalt betekent redelijk kunnen doorrijden. Met een sleurhut kun je hier max 80 rijden, dus we doen er altijd langer over dan enkel met een auto. Tegen half 3 waren we bij Napels, inmiddels was het 39 graden.We hebben de buitenkant gezien en dat zag er erg armoedig uit. Her en der ook krottenwoningen. We hadden al wel gehoord dat het Zuiden arm is. Dat geloof ik wel, maar ze wonen in een prachtige streek. Gelukkig hoefden we niet door Napels maar door een tunnel die onder Napels doorloopt. Dat was niet verkeerd. En na Napels kwam Sorrento.....ja, wat zal ik daar van zeggen. Ik dacht het heftigste stuk te hebben gefilmd, maar ik had op de verkeerde knop gedrukt. Overal om je heen vliegen de scooters en brommers langs en voor je heen. Ze piepen overal tussen door, ze kennen geen regels. Dan zijn de straatjes smal en vol met auto's en bussen, die rotbrommertjes met hun asogedrag en daar komen wij aan met een grote wagen en een sleurhut! Alle respect voor Herman dat hij ons er doorheen heeft geloodst. Om kwart over drie waren we op de camping. Het zijn allemaal kleine plaatsen. Maar ons uitzicht is fantastisch, zie filmpje. De temperatuur op de camping, deze ligt op 400 m, was 35 graden. Het is erg benauwd, dat komt omdat we aan zee liggen.

Nadat we de caravan hadden geïnstalleerd moesten we op jacht naar mierenpoeder. Er is hier een mierenplaag van minuscule miertjes. Als je geen poeder om je wielen strooit klauteren ze keurig in rotten van 20 je caravan in. Hiervoor werden we meteen gewaarschuwd door andere Hollanders.

Enfin, naar een supermarkt lopend is er voor mij niet bij. Het is een levensgevaarlijke weg. Een smalle bergweg waar aan een stuk autootjes en brommertjes langsscheuren, haarspeldbochten en geen trottoir. Dus met de auto. Er waren diverse supermarkten in Sorrento ( uiteindelijk waren we in het stadje zelf beland), maar nergens parkeergelegenheid. De campingwinkelierster had op een briefje geschreven wat ik moest vragen en uiteindelijk heeft Herman de auto, net als iedereen hier doet, dubbel geparkeerd. Hij bleef in de wagen en ik ging gewapend met mijn briefje een supermercato in. Klein, maar werkelijk bomvol spullen en een alleraardigste dame. Ik gaf het briefje, ze nam me bij de hand( zo van " kom maar hoor oma") en pakte wat ik zocht. Inmiddels was ik kletsnat van het zweten,want we hadden al een paar andere slimme acties achter de rug. Verse groenten hebben we niet meer gehaald.Sorrento is aan ons niet besteedt. Veel te druk, veel te veel herrie, veel te veel prikkels. Wij zijn en blijven natuurliefhebbers en verkiezen dat boven welke stad dan ook.

Ik had nog n rest bonensalade van gisteren die prima was, een paar minihamburgertjes en risotto met champignons. In alle rust hebben we gegeten, met het uitzicht op de baai.