Vandaag zijn we het chateau Charmond gaan bekijken. Zou het iets voor ons zijn om te kopen? Voorgaande kastelen vergden teveel verbouwingen. En om nou 'n paar jaar in de troep te zitten...Dus we gingen met goede moed, en zonneschijn, op pad. Mensenlief wat een lel van een ding was het. De buitenkant was zonder meer erg indrukwekkend. En ook hier waren weer ladingen schoolkindertjes op bezoek.

Het kasteel was 500 jaar oud. In tegenstelling tot eerdere kastelen was dit kasteel niet propvol meubels,mooi versierde kamers etc. Nee, tegels op de vloer, muren van grote stenen en vooral merendeels erg kaal. En behoorlijk tochtig. Ruimten gingen zonder deuren in elkaar over. Dat was aan de andere kant wel een pluspunt: weinig deuren lappen.

Er waren enkele slaapvertrekken en de bedden waren in de stijl van " dichtjes bij kortjes". Dat is geen overbodige luxe in zo' n kille omgeving. Aan de andere kant: vechten om je plekje in je bed is ook weer zo watm

Er was beneden een zg jachtzaal. Aan de wand hingen schilderijen van jachttaferelen. Als mensen dieren jagen voor de fun, als spel, zijn wij al geweest. En als het dier een keer wint dan roepen de jagenden dat het een heel vals beest was.

Wij vonden de binnenkant verder niet echt spectaculair. Beneden op de binnenplaats was een restaurantje en daar hebben we een kop koffie genomen. Aan de achterkant van het kasteel lag een enorme, goed onderhouden tuin. Uiteraard hebben we ook die geïnspecteerd, dat doe je als je op huizenjacht bent.

Uiteindelijk besloten we, en we waren het volledig eens, dat ook dit kasteel niet aan onze behoeften voldoet. En vooral die laatste zin is zeer letterlijk te nemen! Er waren namelijk wel toiletten voor bezoekers, maar nergens in die hele toko hebben we de plee voor bewoners gevonden. En ook de badkamer leek afwezig. En om nu meteen met een stapel bouwvakkers, die het werk natuurlijk met de Franse slag doen hier, die tent te betrekken dat zagen we niet zitten. Bovendien lag in de tuin overal graffel en dat ging in onze sandalen zitten. Kom nou, dan zou ik als kasteelvrouwe nooit meer mijn fijne Buitingsandalen aan kunnen.

Nee, we hebben het niet gekocht. En die bedden waren trouwens toch ook te kort voor Herman. Het valt niet mee een passend optrekje te vinden als je op leeftijd raakt. Maar we houden hoop, voorlopig zullen we nog wel wat woninkjes zien.

Bij terugkomst op de camping hebben we met de buurtjes lekker geborreld. En dat betekende dat we om half 9 gingen eten. Daarna heeft Herman met veel moeite de luifel van vogelpoep ontdaan,maar inmiddels doneren ze al weer nieuw afval?

Alles bij elkaar hebben we een zwaar leven hier???