Dag 67: campingvreugde

We zitten hier op een camping die eigenlijk alleen door Italianen wordt bewoond. Zoals we al eerder hebben beschreven, in diverse dagelijkse blogs en ook vorig jaar, zijn Italianen vooral en voornamelijk met zichzelf bezig. Dat uit zich op velerlei wijzen. Op de weg: ik wil passeren dus passeer ik, en jij moet maar uitwijken. Op het strand: ik wil hier mijn parasol neerzetten en dat jij daar toevallig een halve meter vandaan zit is jammer voor jou en oh ja: de rest van van 10-leden-familie komt ook nog. Dit laatste schouwspel speelde zich af een eindje voor ons op het strand. Haast vermakelijk wanneer het niet zo asociaal was. Maar dus ook op de camping: ik wil harde muziek en of jij dat nu leuk vindt of niet dat zal mij mijn r… roesten. Dat gebeurde dus gisteravond schuin achter ons. Wat moet je er mee! De muziekofiel vertellen dat wij dat niet fijn vinden is een optie. Maar doe je toch niet zo snel. Gelukkig was het na een uur of zo over. Hopelijk een 1-malige happening. Vandaag zijn we na de dagelijkse beslommeringen voor de verandering boodschappen gaan doen. Want ja, er moet natuurlijk wel een huishouden draaiend worden gehouden. Daarna nog een was gedraaid en toen weer heerlijk naar het strand.

De camping waar we zitten heeft een prachtige boom-begroeiing. Maar in de verre omgeving hier is het hier zeer dor. En echt dor. Volgens ons is het hier over 30 jaar of zo woestijn geworden. Erg deprimerend. Zie een aantal foto’s. Verder is het hier onwaarschijnlijk vuil langs de wegen. Alles wordt hier kennelijk uit de auto gekiept. Het resultaat is uiterst bedroevend. Ontelbare plastic flessen, echt giga veel, papier, blikjes, complete vuilniszakken met inhoud, matrassen, verpakking van van alles, enz enz. Dieptriest! En uiterst deprimerend want er wordt geen enkele poging gedaan om het op te ruimen of om het te stoppen. Dit wordt alleen maar meer. En dat in schril contrast met deze camping waar alles zeer keurig en zonder afval is.

Maar goed, we hebben toch genoten van het strand. Er was veel wind vandaag. Dus best wel stevige golven. Bij de supermarkt hebben we ook sushi gehaald. Dus hebben we dat heerlijk gegeten onder het genot van een glas prosecco. En nu zitten we buiten. En wat gebeurt er: jawel, de muziekofiel meent weer de halve camping van zijn muziekkeuze te laten genieten. Dit was ons een stap te ver. Veel te ver. Dus Herman is naar de receptie getogen om daar zijn ongenoegen te uiten in het Duits/Engels. Want dat Italiaans wil nog niet echt vlotten. Gelukkig waren ze daar toch wel gevoelig voor de klacht. Dus 2 minuten later was het uit met de muziekpret. Pfff. Rust. Alleen stikt het hier van de muggen. Das minder.

Morgen verkassen wij naar een camping in het binnenland. Deze camping ligt op 1100 m. Dus daar is het een stuk koeler. Vooral ‘s nachts. Gelukkig. Morgen dus weer vroeg opstaan.

Dag 66. Cultuur snuiven

Vandaag hebben we letterlijk cultuur gesnoven. Om kort te zijn: het stonk behoorlijk af en toe. We hadden besloten deze dagen in Manfredonia te gebruiken om op het strand te gaan zitten. Zoals Marjan W. Al zei:" aan het strand liggen is het ultieme vakantiegevoel."

Blij met de mooie dag togen we richting het strand dat 100 m lopen is. Halverwege kun je tickets kopen voor de huur van een parasol en 2 bedjes. Totaalbedrag voor 1 dag is 8 euro. Toen we tegen 11 uur klaar waren met uitslapen, ontbijten en onze huishoudelijke klusjes, stapten we dus naar de camping baas voor zo'n ticket. Pech! Om op zondag een parasol te kunnen huren hier moet je vroeg zijn .....Vroeg! Maar er was een mogelijkheid om enkel een parasol te huren. Geen probleem, we hebben strandstoeltjes in de caravan liggen. Daar gingen we, met n ticket voor n losse parasol en onze eigen strandstoeltjes. We moesten die parasollofiel maar zeggen dat de baas had gezegd dat hij n losse parasol voor ons had. Op het strand stonden diverse loslopende parasollen, maar de parasollofiel was in geen velden of wegen te bekennen. Totdat wij, uiterst zelfstandige typjes als we zijn, een parasol tot de onze kozen en onze stoeltje daar naast zetten. Fout! Ik ben er nog steeds van overtuigd dat die parasollofiel zich gewoon verstopt had om in actie te komen als er een paar zelfstandige daadkrachtige senioren een van zijn parasollen zou confisqueren. Floeps, daar stond hij. Boos en onvriendelijk, in het Italiaans, nee alles was bezet. Wij ook niet gek, Herman liet het ticket zien en hij dacht ons vervolgens af te schepen met een parasolletje dat duidelijk achtergebleven was in de ontwikkeling. Nee! Wij hebben betaald voor een normale parasol, ga maar aan je baas vragen. Wat was nou het probleem? Hij had nog een hok vol met die dingen staan ( volgens mij had hij last van verzamelwoede)en had geen zin zich in het zweet te werken voor ons. Dat ging uiteindelijk wel gebeuren en zo konden wij de hele dag in de schaduw van die parasol aan het strand zitten.

Omdat we leergierig zijn hadden we vooraf al besloten om naar onze medemensen te gaan zitten kijken. Hun gewoonten en cultuur bestuderen. Dat was een buitengewoon interessante aangelegenheid. Enfin, er waren zo wat dingen die ons verbaasde en we hadden genoeg te zien. Dit strand hoort bij de camping,maar mensen van buiten zijn, tegen betaling, van harte welkom. Speciaal voor de daggasten is er een groot parkeerterrein, daar zijn ook douches, wc's en er staan de hele dag een ambulance met twee broeders en een security wagen met een paar man paraat. Ik moet zeggen: buitengewoon keurig. Er staan wat verkopers met hun kraampjes met zg merk sportschoenen en kleding, zg merktassen en brillen. Maar zeker niet vervelend .

Rond kwart voor zes hadden we genoeg gesnoven. Vooral de benzinedampen, de sigaretten en de bbq's geven een onplezierige lucht af.

Na het eten en opruimen zijn we lekker gaan zitten, maar ondanks het insmeren met muggen olie hebben de muggen zichzelf vanavond blijkbaar ook een leuk feestje beloofd. We zijn dus met de thee binnen gaan zitten. Morgen wacht ons opnieuw zo'n drukke dag.

Dag 65. De zelfscankassa

4.30 uur vanmorgen. Je leest het goed! Dat was de tijd waarop bij ons twee vrolijke muziekjes de nieuwe dag aankondigden. De nieuwe dag die we expres zo vroeg van start lieten gaan i.v.m. onze geplande rit door Sorrento. Om de sleurhut door het centrum te kunnen rijden was er maar 1 oplossing: dit doen voordat alle scootergladiolen ontwaakt waren. Toen we op punt van vertrek stonden om tien voor zes, zaten onze Duitse achterburen reeds hun eerste peuk weg te paffen. Ze waren vol bewondering voor ons plan, helemaal omdat zij de vorige dag te horen hadden gekregen dat uitrijden pas vanaf 7 uur kon. Wel, ons was gezegd dat je kon vertrekken wanneer je wilde en wij waren allebei zeer vastbesloten in deze onze zin te krijgen. De beide Duitse gezinnen achter ons hadden sleurhutten die een formaat groter waren dan de onze en ook zij zagen het bijzonder somber in om daar na 7 uur 's morgens mee via Sorrento richting Napoli te moeten karren.

Bij de poort stond de wacht. Ik stapte uit, liet onze campingpas zien die hij moest innemen en bedankte hem uitbundig voor de genoten gastvrijheid. En of hij nou maar zo vriendelijk wilde zijn de poort voor ons te openen. De man nam t pasje in, bleef even weg en zei dat het goed was. Maar ja, de helft van de poort stond open dus daar kon Herman de straat niet van zien( en het aankomend verkeer). Ik bedankte de man nogmaals voor de gastvrijheid en jawel, hij was zelfs bereid de poort geheel te openen en het eventuele verkeer voor ons te regelen. De lieverd. Later ontdekten we dat hij ons 10 euro had moeten terugbetalen voor dat snertpasje:):):)

Daar waar we van de week 1 uur en 3 kwartier over 27 km deden, waren we nu reeds na drie kwartier Napoli voorbij. Onderweg hebben we twee keer koffie gedronken en om 12 uur reden we de camping bij Manfredonia op.

Onderweg was het landschap wisselend. In eerste instantie groen, erg groen. Een prachtige middenberm van diverse kleuren oleanders. Wel was er overal bebouwing. Flinke stadjes en ook overal houtskoolstokerijtjes. Fijn met die hitte. Maar het landschap veranderde naarmate we de oostkust naderden. Minder bebouwing, steeds meer bruin dan groen en opvallend: steeds meer troep( lees plastic en opengescheurde vuilniszakken) in de bermen. Veel enorme cactuskwekerijen, waar de cactusvruchten aangroeien. De camping uiteindelijk blijkt in een gebied te liggen dat over 30 jaar woestijn zal zijn ( denken wij). Maar.....hij ligt aan een heel mooi strand. De twee eigenaren, of het nou broers zijn of vader en zoon is vaag, hebben het hier prima geregeld. De camping is heel stil! En dat terwijl er vooral Italianen op bivakkeren. Je loopt vanaf de camping naar het strand. Hier kunnen, tegen betaling, ook daggasten komen. Er zijn daarvoor douches,toiletten en een parkeerterrein gerealiseerd. Als je het strand opkomt loopt er een pad van grote tegels naar de zee! Geweldig. Voor 8 euro kunnen wij voor een hele dag een paar bedjes en parasol huren. Geweldig toch. Het is de Adriatische zee en we zien in de verte Manfredonia liggen.

Ja natuurlijk zijn we naar het strand gedraafd na onze siësta en het bezoek aan de supermarkt. Maar dat strand is dus helemaal top. Het water was warm. Vermoedelijk 34/35graden. Maar er stond een stevig windje en dat maakte het helemaal top!

Het bezoek aan de supermarkt was overigens ook buitengewoon lachwekkend. We hadden namelijk onze boodschappen in de kar en voor de enige geopende kassa stonden 3 mensen met flink gevulde karren. We gingen als nr 4 in de rij staan,om met lede ogen toe te kijken hoe er geouwehoerd werd en hoe mensen eerst stuk voor stuk hun zooi gaan inpakken alvorens te betalen. Wij vonden dit redelijk asociaal gedrag, omdat je onnodig tijd incasseert van andere mensen. Maar goed, ineens zag Herman dat er ook zelfscan kassa's waren. 4 stuks notabene en....daar stond geen mens. Dus: hopla, kar naar de zelfscan en aan de slag. En jawel, wat ik verwachtte gebeurde: een paniekerige winkelmevrouw tikte hard op n ruit dat dit niet mocht! Wij domme buitenlanders begrepen het niet:):):)zelfscan stond er in koeienletters boven. Nee, fout! De winkelmevrouw bediende de zelfscan voor de klanten.......huh??????o, wij niet begrijpen, wij niet verstaan. En jawel, de mevrouw scande onze boodschappen en toen, daar komt het woord " zelf" natuurlijk vandaan, mochten WIJ afrekenen. Daarna liepen we stralend de winkel uit. Achterom kijkende naar het rijtje mensen bij die andere kassa dat alleen maar langer werd en niet op schoot:):):):)

En zo zaten we we dus vanavond aan de sushi met een glas wijn en het vaste voornemen de komende dagen streng toezicht te gaan houden op het strand hier. We hebben helaas geen tijd om spannende stadjes met scootergladiolen te bezoeken, wij liggen aan het strand met n boek en kan koffie.

Dag 64. De Amalfikust route

Na lang aarzelen, waar we weken de tijd voor hebben gehad, besloten we gisteren dat we vandaag dan toch de bekende Amalfikust route wilden rijden. Dat zou zo mooi zijn, dit moesten we zeker niet missen. Wel moesten we rekening houden met zeer druk verkeer( = een ander woord voor filerijden)en dit beter niet doen met de caravan. Ik had dus een lumineus idee: we staan om half 6 op! Dan rijden we om kwart over 6 weg en zijn we de eerste in de file. Zo gezegd zo gedaan. Met lucifersstokjes tussen onze oogleden kropen we om 6.15 uur in de auto. Het was rustig, af en toe een suïcidale scooterrijder of motorleip, maar de dag begon net. Na een uurtje bereikten we het moment dat het verkeer drukker werd. Tenslotte zijn er nog steeds uitslovers die zo nodig op tijd bij hun baas willen zijn. Dus het getoeter achter ons begon, de suïcidalen onder ons scheurden om en voor ons langs, maar Herman hield stand. Ja, die route. Wat zullen we er van zeggen. Wel, wij zagen het geheel als volgt

Een hopeloos overgewaardeerde route! Natuurlijk: er zijn schilderachtige plaatsjes. Maar slechts een paar. Het grote probleem blijkt het parkeren van je wagen om een prent te schieten. Ja, en een mooi uitzicht op zee, mits je aan de goede kant van de auto of bus zit. En dan nog! Je ziet de zee, maar moet je nek verrekken om iets meer te zien. Mocht er een fysiotherapeut onder de lezers zijn: raadt je cliënten deze route met klem aan, je bent vervolgens maandenlang verzekerd van inkomsten.

De route zelf: giga-bochtig, plaatselijk hopeloos smal en met een caravan niet te doen. Dat hadden wij reeds vooraf begrepen, maar bussen en vrachtwagens reden er ook, met alle pret van dien. Dit was vele malen spannender dan welke attractie in de Efteling dan ook.

Het is dat we vanmorgen heel vroeg gestart zijn. Na het eerste rustige stuk was er heel veel verkeer. Het was net de wonderbaarlijke brood en wijn vermenigvuldiging uit de bijbel, maar dan met auto's, scooters en motoren. Politie en verkeersregelaars waren nodig om te zorgen dat alles een beetje kon doorrijden, of liever gezegd stil bleef staan opdat bussen konden doorrijden. Italianen zijn brave mensen met een beperking. Ze zijn niet in staat verkeersregels te begrijpen, de logica ervan in te zien en die toe te passen. Het is echt niet te filmen.

Dus veel stilstaan wat ons aan het denken zette... Waarom doen mensen dit? Waarom willen ze persé deze stress, zelfmoordneigingen en de wurgneigingen van stresskikkers, meemaken? In ons geval was de reden dat we niet van plan zijn ooit nog in deze regio vakantie te gaan vieren, en vooral bang waren iets heel bijzonders te hebben gemist als we deze tocht niet zouden maken.

Maar over bijzonder gesproken. Sommige mensen vinden het heel fijn om twee keer zo'n vreselijk stuk te rijden. Wij dus. En wat zag ik op de terugweg? Een absoluut kunstwerk. Een uitgehouwen stuk rots waarin een miniatuur stadje was gebouwd van allemaal stenen woningen. We konden niet stoppen door die stresskikkers achter ons, maar het was reuze bijzonder. Helaas heb ik hier dus geen foto van kunnen maken.

Wat ook opvallend was, waren alle geparkeerde auto's langs de route. Als er een dorpje aan kwam stonden er honderden meters voor het dorpje auto's geparkeerd, vaak half op de weg. Ja, in de dorpjes en bij de hotels was geen mogelijkheid, dus als je daar woont of werkt mag je dagelijks een wandeling maken om je auto te bereiken. Ondertussen duimen draaiend dat je niet van de sokken wordt gereden.

Wel hebben we,toen het nog rustig was, ergens n kopje koffie gedronken bij een restaurant langs de route. Deze tent had namelijk, in tegenstelling tot de rest, een stuk parkeerplaats.

Om 11 uur waren we terug op de camping. De temperatuur vandaag was uiterst aangenaam. Morgenochtend vertrekken we naar de andere kant van Italië, naar Manfredonia. Hiervoor zijn we van plan om half 5 op te staan, want we moeten dwars door Sorrento met de caravan. En reeds om half 8 is het daar een gekkenhuis......

Om een idee te geven van de route hebben we wat filmpjes geplaatst. Helaas is het niet gelukt het complete gekkenhuis dat hier verkeer heet goed weer te geven.

Dag 63. Herculaneum

Vandaag ging ons uitstapje naar Herculaneum. Herculaneum was een stad uit de oudheid, gelegen tussen Napolis en de Vesuvius, die bij de uitbarsting van de Vesuvius in 79 n.C. door 19 meter lava en as werd bedekt.We waren om half 7 al opgestaan, om de grote ochtendspits in Sorrento te ontlopen. Kwart over 7 reden we weg. Hoewel het nog geen 50 km rijden was, deden we 1 uur en 45 minuten over de heenrit. 9 uur stonden we daar op de stoep. Er waren al meer vroege vogels,maar niet veel. Dat betekende dat we alles goed konden zien. Het is dus 1/3 deel van de stad die ze hebben opgegraven. En er woonden totaal 4000 mensen in de stad, dus hier iets van 1300. Die hebben dus lekker dichtjes bij kortjes gewoond. Er waren duidelijk herkenbare badruimten, waterputten, bakkerijen. De huizen hadden stenen trappen voor de bovenverdiepingen. Restanten van mooie mozaïeken en wandschilderingen. Buitengewoon bijzonder om daar nu zo rond te kunnen lopen. Niet alle mensen die in Herculaneum woonden zijn omgekomen destijds. Een aantal heeft weten te vluchten. Indrukwekkend de stenen vloeren die her en der ongelooflijk golfden. Er was ook een overdekt museum. In het ene deel stonden de restanten van een houten boot. In het andere deel lagen prachtige sieraden en apothekers spullen. Pincetten, een soort tandartshaakjes, glaswerk. De sieraden waren van een veel steviger kwaliteit dan de prutsels die hier in 1500 gemaakt werden.

Om 12 uur zijn we vertrokken, het werd erg warm. Op een terrasje eerst koffie gedronken en toen, via de snelweg, terug naar Sorrento. Daar zat iedereen aan de lunch of aan de siëstaEn de binnenstad was daardoor iets makkelijker door te komen. Bij de caravan zijn we eerst twee wassen gaan draaien en toen onze siësta gaan houden.

Voor morgen hebben we plannen,maar het hangt er heel erg vanaf of ik vannacht slaap. We gaan het beleven.

Aanbeveling: zie ook de teksten bij de foto's.

Dag 62: chaos!

Even nog wat aanvullingen op het verhaal van gisteren. De route die we hebben gereden was weer zeer afwisselend. We hebben prachtige landschappen gezien en bergen in overvloed. Herman had niet verwacht dat het landschap vanaf boven Rome tot Napels er zo mooi uit ziet. Het was alleen jammer dat er heel erg veel vocht in de lucht zat. Daardoor was het heel erg heiig. Je zag de bergen wel maar wazig en zonder kleur. Bij de eerste stop was het trouwens wel even schrikken: we gingen weg met iets van 28 C maar toen was het opeens 38 C met een zeer harde wind. En in de auto slechts 20 of zo. De overgang is giga.

Tanken langs de snelweg is trouwens iets waar je goed op moet letten. Er zijn daar meestal 2 opties: of je tankt zelf (bij het bordje SELF) of je laat iemand het doen: SERV. Klinkt leuk, maar in het geval van SERV betaal je 30 tot 35 cent per liter meer!!! Op een tank van 60 liter is dat dus iets van 20 Euro meer!!! Voorwaar iets waar je heel goed op let bij de keuze waar je gaat staan. En dan de zoektocht gister naar een supermarkt(je). Daarvoor zijn we lopend door het centrum gegaan. Wat een drama: herrie, heel veel geflitst van verkeersdeelnemers en verder stinkt het er. Veel oude verbrandingsmotoren die blauwe walm uitstoten en een hoge temp. Buitengewoon ongezond! En dan zie je daartussen mensen rustig op een terrasje zitten. Dit alles is totaal niet aan ons besteed. Ook het lopen door zo’n stadje: overal dezelfde souvenierswinkeltjes, modezaken, sieradenwinkels enz enz. Nee, laat ons maar genieten van de natuur en de rust.

Vandaag hebben we, zoals vaak na een reisdag, een rustdag. Lekker laat opstaan. In de caravan in de airco boek lezen. Heerlijk. Dat heet vakantie. Gelukkig hebben we geen enkele mier in onze caravan kunnen ontdekken, dus of het poeder helpt goed, of onze caravan smaakt niet lekker of hij wordt zeer goed schoongehouden door Marieke (duim)zodat het geen zin heeft een rooftocht te houden.

Omdat we natuurlijk wel boodschappen nodig hebben, hebben we besloten om toch maar een supermarkt te gaan zoeken. De bekende zoals Conad en Coop hebben hier alleen hele kleine buurt-supers. Maar: er is ook een Lidl. Op 25 km afstand. Een eitje, nietwaar. Helaas: het is hier ook gewoon overdag schreeuwend druk: auto’s, bussen, vrachtwagentjes, honderden scooters, motoren, er is nauwelijks doorkomen aan. De rit heeft 5 kwartier geduurd. Een gemiddelde van 20 km/uur. Maar we zijn er gekomen zonder 1 deuk of kras. Wat dat betreft verbaast het ons dat je hier niet op elke hoek een ongeluk ziet.

De Lidl had gelukkig alles wat we wilden hebben. Dus we zijn niet voor niets gegaan. Wel was er een uiterst onvriendelijke caissière die echt dringend een cursus klantvriendelijkheid nodig had. De terugweg ging zowaar in een kwartier korter. Maar dat kwam omdat de navigatie een aangepaste route adviseerde. Eindelijk weer terug zijn we iets gaan eten want het was ondertussen al iets van 2 uur. En daarna, zoals goede Italianen betaamt, een siësta gehouden. De temperatuur hier is vandaag een stuk aangenamer dan gisteren. Iets van 30 tot 32 met behoorlijk wat wind. En we zitten natuurlijk op een plaats op de camping waar de wind makkelijk bij kan komen. Dus het was daarna goed toeven in de schaduw. We hebben nog even overwogen om het zwembad in te gaan, maar dat gaan we morgen doen.

Morgen gaan we namelijk naar Herculaneum. Dat is ook een stad als Pompeï maar schijnt mooier te zijn. Daarvoor gaan we morgen vroeg opstaan. Iets van 7 uur of wellicht vroeger. Dan hopen we wat sneller door alle chaos heen te komen. Hopelijk lukt dat. Maar terug op de camping wacht dan voor ons een heerlijk zwembad.

Dag 61. Napels en Sorrento

Om 9 uur vertrokken we richting de nieuwe camping bij Sorrento. Het was 329 km rijden. Ineens,tijdens het rijden, gaf de navigatie aan dat we moesten omrijden via Firenze.....een omrijden van 2,5 uur. Volgens de navigatie was de A1 afgesloten. Herman was eigenwijs en terecht naar bleek . Niets aan de hand, afgezien van alle brokkenpiloten om ons heen. De A1 was een tolweg dus goed asfalt. En goed asfalt betekent redelijk kunnen doorrijden. Met een sleurhut kun je hier max 80 rijden, dus we doen er altijd langer over dan enkel met een auto. Tegen half 3 waren we bij Napels, inmiddels was het 39 graden.We hebben de buitenkant gezien en dat zag er erg armoedig uit. Her en der ook krottenwoningen. We hadden al wel gehoord dat het Zuiden arm is. Dat geloof ik wel, maar ze wonen in een prachtige streek. Gelukkig hoefden we niet door Napels maar door een tunnel die onder Napels doorloopt. Dat was niet verkeerd. En na Napels kwam Sorrento.....ja, wat zal ik daar van zeggen. Ik dacht het heftigste stuk te hebben gefilmd, maar ik had op de verkeerde knop gedrukt. Overal om je heen vliegen de scooters en brommers langs en voor je heen. Ze piepen overal tussen door, ze kennen geen regels. Dan zijn de straatjes smal en vol met auto's en bussen, die rotbrommertjes met hun asogedrag en daar komen wij aan met een grote wagen en een sleurhut! Alle respect voor Herman dat hij ons er doorheen heeft geloodst. Om kwart over drie waren we op de camping. Het zijn allemaal kleine plaatsen. Maar ons uitzicht is fantastisch, zie filmpje. De temperatuur op de camping, deze ligt op 400 m, was 35 graden. Het is erg benauwd, dat komt omdat we aan zee liggen.

Nadat we de caravan hadden geïnstalleerd moesten we op jacht naar mierenpoeder. Er is hier een mierenplaag van minuscule miertjes. Als je geen poeder om je wielen strooit klauteren ze keurig in rotten van 20 je caravan in. Hiervoor werden we meteen gewaarschuwd door andere Hollanders.

Enfin, naar een supermarkt lopend is er voor mij niet bij. Het is een levensgevaarlijke weg. Een smalle bergweg waar aan een stuk autootjes en brommertjes langsscheuren, haarspeldbochten en geen trottoir. Dus met de auto. Er waren diverse supermarkten in Sorrento ( uiteindelijk waren we in het stadje zelf beland), maar nergens parkeergelegenheid. De campingwinkelierster had op een briefje geschreven wat ik moest vragen en uiteindelijk heeft Herman de auto, net als iedereen hier doet, dubbel geparkeerd. Hij bleef in de wagen en ik ging gewapend met mijn briefje een supermercato in. Klein, maar werkelijk bomvol spullen en een alleraardigste dame. Ik gaf het briefje, ze nam me bij de hand( zo van " kom maar hoor oma") en pakte wat ik zocht. Inmiddels was ik kletsnat van het zweten,want we hadden al een paar andere slimme acties achter de rug. Verse groenten hebben we niet meer gehaald.Sorrento is aan ons niet besteedt. Veel te druk, veel te veel herrie, veel te veel prikkels. Wij zijn en blijven natuurliefhebbers en verkiezen dat boven welke stad dan ook.

Ik had nog n rest bonensalade van gisteren die prima was, een paar minihamburgertjes en risotto met champignons. In alle rust hebben we gegeten, met het uitzicht op de baai.

Dag 60. Zwempret

Vandaag werd ons warmte beloofd. Om 11 uur was het dan ook al 35 graden en een uurtje later stond de teller reeds op 38,5 Na het ontbijt en de huishoudelijke klusjes zijn we eerst boodschappen gaan doen. Datgene dat ik zocht was nergens te vinden: kokosmelk voor een saus. Dan maar wat anders eten. Na terugkomst op de camping hebben we koffie gedronken en zijn toen het zwembad ingesprongen. Een zwembad helemaal alleen voor ons. De " weekend Italianen" zijn allemaal vertrokken gisterenavond, en nu is het dus heel rustig hier. 's middags verschuilt iedereen zich in zijn caravan of onder een boom om te slapen. Dat deden wij ook,maar pas nadat we ons hadden uitgeleefd in het zwembad.

Na een siësta van een paar uur was het half 5 en tijd voor een nieuwe sprong in het bad. Hoewel op internet werd gezegd dat het hier regende,was dit niet zo. Er hing inderdaad een wolkendek boven Narni, maar de regen die naar beneden kwam verdampte onderweg door de hitte. Het is hier kurkdroog.

Morgenochtend vertrekken we naar Sorrento. Dat gaat een lange rit worden van 320 km. Dat wordt dus vroeg opstaan en het zo versieren dat we niet aankomen als de camping siësta houdt....