Dag 75. Rit door het Sibillini-gebergte

Vandaag zouden we eigenlijk naar de volgende camping gaan. Maar gisteravond kwam Herman opeens met het idee om nog 1 dag langer hier te blijven staan. Omdat het hier zo mooi is en we volgens ons nog lang niet voldoende hebben gezien. Dus we hebben de volgende camping gebeld (we hadden gereserveerd) om te melden dat we een dag later kwamen. En qua plek hier is het geen enkel probleem want om een of andere reden is de camping hier onderbezet. Maar goed, alles geregeld en alles kon.

We dachten er nog heel even over om vandaag nog een wandeling te maken, maar nee, toch maar niet. Gewoon een mooie rit gaan maken leek ons de beste optie!

Herman had ergens een mooi weggetje op Google maps gevonden dat ons om de 3 grootste bergen heen leidde. Dat weggetje was eerst asfalt, maar ging op enig moment over in onverhard. Nou zijn wij daar zeker niet benauwd voor. Maar met onverhard en omhoog de bergen in betekent dat ook meestal steeds smaller. Nou, dat klopte. Maar om jullie gerust te stellen: we zijn geen enkele tegenligger tegen gekomen en de weg was overal breed genoeg voor de auto. Na het nodige gehopst en gebotst zagen we opeens een aantal mensen te paard die dezelfde kant op gingen als wij. Dat zou een potentieel inhaal-probleem opleveren. Maar precies op dat moment was er een grote mogelijkheid om de auto te parkeren en zagen we ook dat je daar mooi de bergen kon zien. Nou dat was een geweldige volstrekt unieke plek! Een fabuleus uitzicht. Absoluut nul achtergrondgeluid. 22 C. We wilden foto’s maken maar we zijn blijven zitten om daar heel rustig een kop koffie te drinken. Zo mooi!!!!!!

Foto’s kunnen dit gevoel niet echt overbrengen. We hebben ze natuurlijk wel gemaakt en ook filmpjes. Maar het overweldigende uitzicht, de grootsheid van de natuur: het is niet in woorden uit te drukken. Het maken van foto’s werd ook meteen uitgebreid naar langdurig koffiedrinken en alleen maar staren naar het geweldige uitzicht.

Maar ja, helaas moesten we op enig moment echt weer verder. Het grote voordeel was wel dat de groep mensen en paarden ondertussen waarschijnlijk een afslag hadden genomen die wij niet namen, dus die zijn we niet meer tegengekomen. Maar ook de rest van de route die we reden was heel mooi. Zo rondom 1 uur zagen we weer een mooie plek. Helaas zaten daar al andere genieters dus moesten we tweede rang gaan zitten. Maar gelukkig duurde het niet lang voordat ze ophoepelden en konden wij eerste rang gaan zitten.

Het volgende deel van de route ging steeds verder omhoog en omhoog. Totdat we ergens een bocht omgingen en we allebei meteen een dejavu-ervaring hadden. Het bleek de top van de route te zijn op 1450 meter en stond helemaal vol met geparkeerde auto’s. Vele tientallen. Dat hadden we vorig jaar in Italië ook al een keer meegemaakt. We zijn dus maar doorgereden. Het volgende dat we zagen was de hoogvlakte van het Sibillini-gebergte. De Piano Grande. Heel bijzonder, vooral in het voorjaar. Dan staat het helemaal vol met klaprozen en is de hele vlakte rood gekleurd. Nu natuurlijk niet. Voor de geïnteresseerden onder ons hoe deze vlakte is ontstaan:

https://bergwijzer.nl/blog/piano-grande-unieke-hoogvlakte-europa

Hierna zijn we doorgereden naar Norcia. Om inkopen te doen. Maar helaas waren de winkels tot 4 uur dicht. Dus zijn we toen maar over de grotere wegen terug gereden naar de camping. Al met al toch nog een lange rit.

Morgen gaan we dus echt verkassen. Naar een mooie plek zonder hooggebergte maar wel met veel mooie hoge heuvels.

Dag 74. We hebben het gedaan!

We hebben het gedaan! Vandaag! En.....het is zowaar gelukt. Op onze leeftijd kostte het wat moeite af en toe,maar we hebben het gedaan. Een bergwandeling maken bedoel ik. Ruim 7,5 km lang. Volgens het verhaal was het appeltje/eitje, niveau "gemakkelijk", maar dat is ongetwijfeld geschreven of bepaald door een doorgewinterde bergfanaat.

Het feest begon direct bij aanvang en ik had 5 minuten later al fikse spijt dat ik zo stom was geweest hier in te tuinen. Ik had het notabene zelf opgedoken op internet. Probleem was dat omkeren en afdalen helemaal een drama zou worden. Ik zal jullie de details besparen, maar de KNO arts heeft mij met klem dit soort acties afgeraden. Met een slecht evenwicht en de ziekte van Meniere moet je dit soort acties niet willen. We zijn dus doorgelopen,maar ik zeker niet met vreugde.

De trip begon dus met een soort van rotstrap met balken voor elke "trede". De treden waren te hoog,dus dat was meteen een dingetje. Ik ging er vanuit dat het snel zou veranderen. Dat klopte! De trap ging over in een pad vol stenen, groot en klein en rotsen, en na 10 meter zag ik in dat dit de misser van het jaar was. Het is dus gelukt dat pad af te lopen want omkeren zou niet lukken bij mij. We kwamen vervolgens op een soortgelijk pad maar dan redelijk recht, alleen.....links was er niets meer en rechts de berg.Toen het smalle pad met links de afgrond en een en al steen breder werd, was ik eigenlijk al helemaal klaar met deze wandeling. De Meniere liet zich spreken en wat had ik de pest in. Enfin, de rest van de paden waren een stuk beter, af en toe weer stijl en stenig, maar op zich te doen. De temperatuur was iets van 24 graden, maar in de brandende zon voelde dat zeer warm. Na twee uur doorhobbelen bereikten we ons startpunt. Nooit meer zal ik hier in tuinen . Voor alle duidelijkheid: dit was MIJN ervaring, Herman heeft geen problemen met dit soort paden. Hij ondersteunde, pepte op en hield de moed er bij mij in. Dat laatste lukte me trouwens toch wel toen de paden meer begaanbaar werden voor mij.

Na deze verkwikkende onderneming zijn we gaan boodschapperen. Ergens n kop koffie, zat in onze tas, nuttigen was er niet bij. Nergens een plekje om even te zitten. Uiteindelijk hebben we dus onze koffie op de camping gedronken. Blijft wel het verhaal dat de omgeving prachtig is.

Voorts was ons regen beloofd voor vandaag. Herman sleepte dus de hele weg twee poncho's van elk 100 gram met zich mee. Voor Jan Doedel dus, de belofte werd niet nagekomen. Terug op de camping was er wel een hele zwarte wolk( lelijk kleurtje hoor) boven ons en stak er ineens een harde wind op. Er klonk wat gerommel en.....dat was blijkbaar de bui. De regen vergat te vallen. Dus we hebben lekker buiten gezeten met n glaasje en n boek en buiten gegeten.

Morgen vertrekken we naar Esanatoglia voor 5 nachten. Iets van 75 km hier vandaan. Weer een mooie omgeving,maar ik hoed me voor aanbevolen wandeltochten.

Maar toch: we hebben het gedaan!

Dag 73. Kortsluiting

Vannacht lekker geslapen, het was namelijk koud. In vergelijk met de afgelopen maanden in elk geval. In eerste instantie dachten we dat de broodrooster het begeven had vanmorgen. De stroom viel uit toen ik mijn brood roosterde. Campingbeheerder erbij, nee t lag niet aan zijn netwerk. De enige mogelijkheid was dat rooster.Het broodrooster bij het oud ijzer gezet vooraan bij de camping. Ineens had ik een helder moment: stel dat het probleem in het stopcontact zit ipv in het broodrooster? Herman besloot voor de zekerheid daar even naar te kijken en toen bleek een suïcidale mot ons stopcontact als wapen te hebben uitgekozen. Mottenlijk uit het stopcontact gepeuterd en als de wiedeweerga dat gedumpte rooster weer teruggehaald. Vanmorgen ook de bedden verschoond en twee wassen gedraaid en om 12 uur lag alles in de kastjes. We besloten een stuk door het Park te gaan rijden en ergens op een stil plekje onze lunch te nuttigen. De natuur is ook in dit park geweldig mooi. We reden o.a. door een kloof. Zeer indrukwekkend. Ik heb hieronder een stukje over het park van internet afgehaald, het geeft goed weer hoe het park is.

"Nationaal Park Monti Sibillini ligt in het zuiden van de regio Marken en in het noorden van de regio Umbrië in Italië en heeft een oppervlakte van ruim 700 vierkante kilometer. In het nationale park ligt het Sibillini gebergte, het gebergte heeft een lengte van zo’n 40 kilometer en maakt deel uit van het Apennijnen gebergte. De hoogste berg in het Sibillini gebergte is de Monte Vettore met een hoogte van 2476 meter.

De bergketen is genoemd naar de Monte Sibilla met een hoogte van 2173 meter maar volgens een legende is de bergketen vernoemd naar de Apennijnen Sibyl ook wel bekend als Sibilla Picena of Sibilla di Norcia. Ze was volgens de legende een tovenares of een priesteres met profetische vaardigheden en de koningin van een paradijselijke ondergrondse wereld. De Apennijnen Sibyl leefde in een grot op de top van Monte Sibilla en verschillende schrijvers uit Marken en Umbrië hebben verhalen geschreven over de cultus rondom deze Sibyl.

Nationaal Park Monti Sibillini is een heuvelachtig en bergachtig gebied met veel toppen boven de 2000 meter, in het gebied liggen de bronnen van de vier rivieren Aso, Tenna, Fiastrone en Nera en het meer Lago di Pilato. Het Meer van Pilato ligt net onder de top van de Monte Vettore en het is een gletsjermeer, de oppervlakte van het meer is afhankelijk van de hoeveelheid regenval en het smelten van de sneeuw in het gebied.

Het nationale park wordt gezien als een kruispunt van culinaire tradities met uit de regio Marken de truffel en onder andere de salami en de ham uit de regio Umbrië, het hele gebied staat bekend om de linzen en om de kazen van de veetrek en er zijn herders in het gebied met grote kuddes schapen. In de regio groeien oude appelsoorten zoals de Sibillini in Rosa; de roze appel.

De dorpen in het natuurgebied hebben vaak een middeleeuwse bouw en zijn rijk aan tradities gebaseerd op het gangbare leven in de bergen. In de hele regio liggen veel kerken, kloosters en voormalige woningen van kluizenaars. "

We hebben ergens op een stille plek geluncht en zitten lezen. De bergwegen zijn smal, maar op zich goed te rijden. Het weer was perfect. Zo rond de 27 graden, af en toe wat wolkjes en een zacht windje. Morgen weer een dag, dan moeten we een winkel zien te scoren. Nu lekker thee drinken .

Kopieer onderstaande link en plak hem in je adresbalk.

https://youtube.com/shorts/G8JZyaAf75A?feature=share

Dag 72. Vrienden maken op de weg.

Gisterenavond kregen we even de volle laag. Onweer, bliksem, harde regen en wind. De camping was in rep en roer, dwz de mensen. Wij trokken ons snel terug in de caravan, maar de jongelui naast ons moesten wel het nodige "regelen". Die hebben uiteindelijk vannacht in de kantine geslapen begreep ik.

We hadden mazzel vanmorgen: het was droog toen we gingen opruimen en inladen. Om kwart over 9 reden we weg, maar niet zonder eerst een sierwieldop van de caravan afgereden te hebben. De paden op alle campings zijn buitengewoon smal. Om er met een caravan overheen te kunnen, de vlijmscherpe bochten te nemen, vergt de nodige rijvaardigheid en soms gaat het dus gewoon mis. Maar iemand kwam heel vriendelijk hardlopend de wieldop brengen.De wegen in het Park d'Abbrizzo waren onverwacht perfect geasfalteerd. Maar de wegen die we later reden, en waarvan we verwachtten dat ze goed zouden zijn omdat het tolwegen waren, hadden geen last van kuilloos en glad asfalt. Dus hobbel de hobbel.

Ergens op een enorme parkeerplaats hebben we koffie gedronken en later nogmaals. Het eerste deel van de rit was prachtig. Door het Park d'Abbruzzo. Deel twee, de tolweg, was saai. Van de tolweg af moesten we weer de bergen in. Ontroerend zo enthousiast als de Italianen soms kunnen zijn. Al snel hadden we weer vrienden gemaakt op de weg in de vorm van een hele rij volgers. Het aardige is dat er soms eentje luid toeterend afscheid neemt als hij wat sneller door wil. Ze kunnen dan ook heel vriendelijk zwaaien:):):)

Toen de camping in zicht kwam zijn we in een dorpje aan de kant gegaan. Herman kon zijn ogen niet meer openhouden en we konden toch pas na 4 uur de camping op.

Het gebied waar we nu staan heet Parc Nazionale dei Monti Sibillini. Ook een prachtig park hebben we begrepen. We hebben de caravan ook droog kunnen opzetten. De camping is prima. Er staan drie campers en wij! De badkamers, afwasplek etc. alles is perfect (zie foto’s).

In dit gebied is in 2016 een aardbeving geweest. Ik kan me de afschuwelijke beelden, de wanhoop en het verdriet van de bevolking nog goed herinneren. Dat komt mede omdat een van mijn vriendinnen van Italiaanse afkomst is en ik bang was dat haar familie betrokken was. Uit deze puinhoop is wel iets moois ontstaan. De dunne laag aarde die alles heeft overdekt is nog warm. En in het voorjaar resulteert dit in prachtige bloemenvelden. Ik heb een paar foto's van internet gehaald hiervan.

Morgen gaan we wat rondkijken hier.

We hebben iets te vroeg gejuicht. Er arriveren net een paar auto's met een groep zeer druk en luidruchtig pratende Italianen. Echt, ze kletsen 5 kwartier in 1 uur. En zo te zien.......gaan ze vlakbij ons staan. Dag rust.

Dag 71. Regen op komst

Omdat we morgen de hele dag op de rit zijn en er slecht weer is voorspeld, besloten we vandaag geen rustdag te houden maar nog een keer een mooie route door het Park de Abbruzzo te rijden. Zo gezegd zo gedaan. In dit park leven dus beren. Je snapt, iedereen wil er een spotten zo ook wij. Helaas mislukt. Maar we waren gisteren in een dorpje waar een tijdje geleden plotseling een moederbeer met vier jongen verscheen. Het filmpje staat bij ons verslag van gisteren en het dorpje heet San Sebastiano. Ik heb het filmpje van de beren in San Sebastiano ook op deze site gezet.

We hebben zo'n vier uur rondgereden, ergens onze boterhammetjes en koffie genuttigd en uiteindelijk belandden we bij de supermarkt. Morgen gaan we zo' n 250 km rijden naar Montefortino en dan hebben we geen zin meer in boodschapperen.

Het slechte weer heeft zich inmiddels aangediend. We zitten onder de luifel met lange broek en vest aan en een kop thee. Het is goed dat het regent. Ik zag dat behalve in het Zuiden nu ook hoger in Italië een natuurbrand is. En wel in de richting waar wij ook heen gaan. Het hele land is zo ontzettend droog, muv het Noord Oosten, dat je er op kunt wachten dat deze ellende ook weer overal opduikt. Doodzonde. De natuur is zo mooi. Overal bloemen en vlinders.

Iets heel anders even. Als je in Spanje de Hollandse jongeren hoort en ziet ,dan krijg je last van plaatsvervangende schaamte. Ladderzat slopen ze alles en doen die dingen waarvan wij hopen dat onze lieverdjes het nooit gedaan hebben. Zo verwend echter als de Italiaanse blagen zijn, ze weten zich op een camping keurig te gedragen. Op deze camping moet het om 23.00 uur uur stil zijn. Die grote groep jongeren naast ons is vrolijk, hebben lol en discussiëren, maar om 23.00 uur is het stil! Ze gaan overdag wandelen,maar je hoort ze geen herrie maken. En zo zijn al die groepen. Wij zijn stomverbaasd omdat de Hollandse jeugd vaak losgeslagen is.

Morgen dus richting Montefortino. Met slecht weer onderweg zal dat voor Herman best zwaar zijn. We rijden door de bergen, dus een vlotte snelweg zit er niet in. Jullie horen het. Eerst maar een nachtje dromen over beren op de weg.

Dag 70. Speed kills bears...

Aangezien het wandelen ons gisteren goed was bevallen, bedachten we vanmorgen dezelfde actie te ondernemen. Drie verschillen met gisteren: 1. We startten een half uur later. 2. De temperatuur was 5 graden hoger. 3. Er was geen zuchtje wind terwijl dat gisteren wel zo was. Na ruim 1 km in de brandende zon te hebben gelopen en we het beiden al zeer warm hadden, besloten we dat dit toch niet echt een verstandig idee was geweest. Dus omkeren en naar de cappuccinohut aan het begin.

Enkele cappuccinootjes later reden we terug naar de camping om onze ereaders op te halen. We wilden een stukje door de bergen rijden en ergens aan de kant van de weg in de schaduw lunchen. Vooral dat laatste was een buitengewoon optimistisch plan.

We reden dwars door het National Park de Abbruzzo en eerlijk is eerlijk: dit was vele malen mooier dan de Amalfikust. Het landschap was zeer afwisselend. Regelmatig werd gewaarschuwd langzaam te rijden op borden met een beer er op en de tekst "speedkills bears". Om met onze Bas te spreken: cocaïne en heroïne ook!

Herman dacht een stil en onbekend meer opgedoken te hebben waar we vast wel een rustig plekje zouden kunnen vinden, maar toen we aankwamen dreef Jan en alleman er reeds in en lag er een menigte aan een strandje....Elk schaduwrijk en zonnig plekje was reeds bezet dus we reden maar verder. Ergens, op een stukje waar niets te beleven viel stond een bankje in de schaduw. En zowaar: de auto kon er naast staan.

Na de lunch zijn we verder gereden de bergen in. De filmpjes die ik gemaakt heb laten een klein beetje zien hoe mooi het hier is. We reden over hoogvlakte, door kloven en het beeld wisselde regelmatig. Onvoorstelbaar imposant. Af en toe een dorpje op een helling of op een bergtop. Geen beer gezien maar wel een vos die heel dociel achter een auto aansjokte. De filmpjes laten wel wat zien van de omgeving, maar de beleving van de natuur en de bergen was veel meer dan dat we daar in kunnen tonen. Echt heel bijzonder mooi. Wanneer Italië-gangers dezelfde rit willen maken: het betreft de SR479 van Filletta Barrea naar Anversa Degli Abruzzi.

Bij terugkomst op de camping bleken er veel nieuwe gasten te zijn. We hebben nu een groep jongelui, stuk of 10-12 naast ons die vette pret hebben. Er staat een veld met priesters, broeders en zusters die een pelgrimstocht maken. We gaan beslist een gezegende nacht in

Uiteindelijk blijven we een dag langer hier. Morgen gaat het op de volgende camping stevig regenen bij een temperatuur van 30 graden, 16,5 mm. Dat zou wel eens op hagel kunnen uitdraaien en daar hebben we geen zin in. Hier is het droog tot n uur of 4 en dan gaat t spetteren. We zorgen dus dat de zooi is opgeruimd en daarna zien we wel. Zaterdag regent het het ook op de volgende camping, maar dan valt er 10,5 mm bij 22 graden. Het grootste deel van de dag zijn we aan het rijden en wie weet gaan we dan zaterdagavond n keer n filmpje kijken. We gaan het beleven.

Dag 69. 35 koeien, hoor die krengen loeien ...

We hadden gisteren bedacht hoe leuk het zou zijn om weer eens lekker te kunnen lopen. Deze omgeving bood de gelegenheid. Rondom het Barreameer is een route van ruim 4,5 km naar Barrea. Maar ...wat je heen loopt, moet je ook terug lopen. En ja, hoewel het slechts 27 graden was, in de brandende zon voelde dat veel heter. We hebben dus 2,5 km gelopen door een prachtige natuur en toen hetzelfde stuk terug. Och, op de heenweg kijk je dan alleen maar naar rechts en op de terugweg ook.Zo zie je op de terugweg andere dingen:):):) Er was bij het startpunt een restaurantje en daar hebben we naderhand cappucino gedronken.

Na de lunch zijn we opnieuw in de auto gestapt om een stuk door de omgeving te rijden. We zitten hier echt in het middelste deel van Italië (en echt in het midden daarvan) en de natuur is prachtig. Enorme hoge bergen, her en der dorpjes op een helling, een bergtop of in het dal. We zijn door verschillende dalen gereden waarvan 1 gewoon een kloof was. Uiteindelijk kwamen we op een hoogvlakte uit en ineens kwamen daar, met veel kabaal, koeien het bos uit en de weg op. We zijn gestopt voor de dames, zie het filmpje. Ik moest meteen aan het lied van Andre van Duin denken "35 koeien" genaamd. Het is te beluisteren onder het kopje videos.

Morgen is onze laatste dag hier en we hebben gezien dat wij nu ook niet langer aan het slechte weer ontsnappen. Nou ja, vanaf 26 mei tot nu toe hebben we twee dagen gehad met wat regen. Maar vrijdag, zaterdag enik meen, zondag zijn ook wij aan de beurt. We gaan het beleven. Eerst nog een dagje in dit fraaie natuurpark bivakkeren en kijken of we beren op onze weg zien.

Dag 68. Plasticsoep

Om kwart voor 10 vanmorgen vertrokken we vanaf de strandcamping bij Manfredonia naar camping Wolf bij het Barreameer. Eerst even een paar boodschappen gehaald nog en daarna: karren maar. De camping ligt midden in Italië in de bergen, op 1100 m hoogte. We waren dus voorbereid op een tocht van 230 km door de binnenlanden op akelige wegen. Maar niets van dat al. Over het algemeen waren de wegen goed. Minder goed waren de plekken om aan de kant te gaan en even de benen te strekken. Om kort te gaan: die plekken waren er niet. Uiteindelijk zijn we op een soort van stopplek gestopt om koffie te drinken en te lunchen. Aangezien het een hele stille weg was gaf dat geen problemen. Wat opvallend was dat was de enorme berg afval langs de wegen. Onvoorstelbaar veel plastic, vuilnis etc.

In eerste instantie zag het landschap er nog woestijnachtig uit, maar dat veranderde snel. De bergen werden groener. Soms waren er glooiende velden, dan weer lage bergen of hele hoge bergen. Dat is het leuke aan Italië: het landschap verandert voortdurend. Ergens in een of ander stadje waar we doorheen reden zagen we een Lidl met een groot en vrijwel leeg parkeerterrein. Herman was moe, dus we zijn daar gaan staan en Herman heeft 3 kwartier zitten dutten. Ik had voor die tijd tijdens de rit al geslapen.

De rit door de bergen was ronduit mooi. We kwamen door een paar kleine dorpjes en uiteindelijk zagen we het Barreameer. Daar gaan we morgen vast kijken. Bij het Barreameer moesten we verder naar boven. Camping Wolf ligt in een natuurgebied. Het is een rustige camping, muziek aan is niet toegestaan. Het en der zijn vuurplaatsen zodat mensen gezellig fikkie kunnen stoken. Ondanks dat er nu wind staat zijn een paar enthousiastelingen druk bezig de pyromaan uit te hangen. Het schijnt dat in dit gebied ook beren zijn en nog een aantal andere dieren. Alles komt in elk geval prettig over(zolang die beren niet in de caravan kruipen). Hier blijven we drie nachten. Morgen gaan we rondkijken in de omgeving.